Wypalenie na emigracji

Nadzieja na lepsze jutro, pozostawienie problemów w tyle, nowy start, problemy finansowe to są główne powody dlaczego „uciekamy”  za granice. Podejmując tak ważną często przełomową decyzję w życiu ogarnia nas ekscytacja, strach. Chcąc, aby wszytko poszło „jak najlepiej” bo przecież wstyd wracać z pustymi rękami, albo przyznać się, że się nie udało, angażujemy się na 200% we wszystko co robimy. Pracujemy na dwóch, często na trzech etatach, do granic naszych możliwości i nierzadko poniżej naszych możliwości.

Wielu Polaków wyjeżdżając na Wyspy posiada dobre kwalifikacje, wykształcenie. Niestety, język angielski jako drugi język, często stanowi ogromną barierą w znalezieniu wymarzonej pracy. Robimy cokolwiek bo to cokolwiek jest lepsze niż to coś  u nas, w rodzinnych stronach.

Psychologiczne konsekwencje takiego zjawiska mogą być takie, że nagle  zewsząd słyszymy; jestem wyczerpany, nie mam siły, nic mi się nie chce. Oprócz stanu subdepresyjnego może to być tez początek zjawiska podobnego do wypalenia zawodowego, czyli stanu, który rozwija się powoli, przez dłuższy okres doświadczania ciągłego stresu i angażowania całej energii życiowej w konkretną aktywność i który w końcowym efekcie wywiera negatywny wpływ na motywację, przekonania i zachowanie. Mamy poczucie bezradności i braku perspektyw, nie jesteśmy w stanie emocjonować się pracą i brakuje nam radości życia. Nie każdy ciężko pracujący Polak na emigracji może zostać dotknięty syndromem wypalenia, jednak istnieją postawy typowe dla osób zagrożonych wypaleniem zawodowym takie jak: angażowanie się w pracę całym sercem, duże oczekiwania względem własnej osoby, negowanie własnych granic obciążenia, spychanie na dalszy plan osobistych potrzeb i interesów, dobrowolne i chętne przejmowanie nowych obowiązków i zadań.

Badacze zjawiska  wyróżnili szereg objawów, które dotykają nas w trzech różnych sferach: 

Sfera fizyczna:

•     brak energii
•     chroniczne zmęczenie
•     osłabienie
•     napięcie i skurcze w obrębie mięśni szyi i ramion
•     bóle pleców
•     zmiana zwyczajów żywieniowych
•     zmiana wagi ciała
•     zwiększona podatność na przeziębienia i infekcje wirusowe
•     zaburzenia snu
•     koszmary senne

Wyczerpanie emocjonalne:

•     uczucie przygnębienia
•     uczucie bezradności
•     uczucie beznadziejności i braku perspektyw
•     dysfunkcje mechanizmów kontroli emocji
•     uczucie rozczarowania
•     poczucie pustki emocjonalnej
•     pobudliwość
•     uczucie osamotnienia
•     ogólny brak chęci do działania

 Wyczerpanie psychiczne:

•      negatywne nastawienie do siebie
•      negatywne nastawienie do pracy
•      negatywne nastawienie do życia
•      cynizm, lekceważenie, agresja
•      poczucie niższej wartości

Co zrobić, aby się zapalić, a zarazem nie wypalić?

Aby uniknąć wypalenia w wymiarze psychicznym, a co za tym idzie uniknąć objawów sferze emocjonalnej i fizycznej, powinniśmy często upewniać się, czy to co robimy mimo wszytko jest ciekawe, czy nadal sprawia nam  przyjemność i dalej czerpiemy z tego korzyści. Działania profilaktyczne z zakresu zapobiegania wypaleniu zawodowemu nie są trudne i możliwe do spełnienia. Najważniejsza jest świadomość  jakie zagrożenie niesie to zjawisko i stosowanie się do pewnych zasad.  Ogromne znaczenie ma aktywność fizyczna, odpoczynek, relaks, hobby. Poza tym przeciwdziałać wypaleniu zawodowemu można poprzez:

•      wyznaczanie sobie realistycznych, jasno określonych, cząstkowych celów,

•      intensywną pracę i równie intensywny odpoczynek, prowadzący do
  •         regeneracji sił, do     relaksu,

•      pamiętanie o chwilach wyciszenia w przypadku, gdy praca wymaga intensywnych kontaktów z innymi ludźmi,

•      mniej osobiste traktowanie spraw zawodowych,

•      dbanie o siebie, o swój potencjał, który jest najważniejszym, najcenniejszym narzędziem pracy,

•      skupianie się na tym, co pozytywne, poprzez pozytywne myślenie,

•      dostarczanie sobie wystarczająco dużo aktywności fizycznej.

W sytuacji gdy zaczynają się pojawiać symptomy wypalenia możemy zareagować na wiele różnych sposobów. Niektórzy poddają się i nie podejmują żadnych działań. Inni rzucają się w wir zmian i czasami pochopnie podejmują decyzję o zmianie pracy czy nawet zawodu. Wydaje się, że najbardziej konstruktywnym jest podejście traktujące wypalenie zawodowe jako wyzwanie do poszukiwania osobistej siły. Może okazać się to dobrą okazją przyjrzenia się własnym celom życiowym i zrobienia planu ich osiągania, ale tez i dobrą porą na podjęcie decyzji do zmiany na lepsze.

Szeroko rozumiana, ale mieszcząca się w zdrowych granicach troska o siebie czyli powiedzmy sobie  rozpieszczanie się od czasu do czasu, po ciężkim tygodniu pracy to na prawdę nic złego.

Współautorem materiału jest psycholog Monika Giżycka, z którą można się skontaktować drogą e-mailową: monikag26@o2.pl

Autor: Mateusz Puchala oraz Monika Giżycka